شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم.خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم.خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم.در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم.و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد.و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد.چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی.خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی.خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم.خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!

میخواهمت . . . 

ولی . . .

 دوری . . .

خیلی خیلی دور . . .

نه دستم به دستانت میرسد

نه چشمانم به نگاهت . . .

چاره ای کن !!!!

                      تو را کم داشتن ...

کم نیست . . .

            درد است . . .

دوستت دارم 

بخواهی یا نخواهی...

بیایی یا نیایی... 

من همیشه 

همینطور 

عاشقانه برایت می نویسم... 

سطرهای قبلی از خجالت آب شدند...

 وگرنه در دوستت داشتن کوتاهی نمی کنم...!

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند

سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند

از همان لحظه که از چشم یقین افتادند

چشم های نگران آینه ی تردیدند

نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی

هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است

فصل ها را همه با فاصله ات سنجیدند

تو بیایی همه ساعتها و ثانیه ها

از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند